Een ongeluk zit in een klein hoekje

WAARSCHUWING!
Het is een heel lang verhaal geworden waarom ik zolang inactief op mijn blog was door een plotseling ongeluk van mijn man. Wil je het niet lezen, wacht dan even mijn volgende (vrolijke) berichtje af :)

4 april 2014....ik vergeet die dag voorlopig niet meer.
Het zou voor ons beide een gezellig dagje uit worden.
Mijn mannetje zou met zijn personeelsvereniging gezellig gaan karten en eten en ik had SU Event in Houten. Door overmaat van ramp was ik geveild en kon ik niet gaan.
Wat baalde ik....hier had ik mij al maanden op verheugd, 40 swaps bijna klaar en in juni kan ik ook niet gaan. Grrrrrr.....maar er stond ons nog iets veel ergers te wachten!

Als de kindjes in bed liggen, kijk ik met mijn vader nog even naar de televisie. Ik stuur hem echter snel naar huis en en kruip lekker op tijd mijn bedje in. Mijn man komt pas ver na middernacht thuis, maar ik hoor het niet echt.

In de morgen ben ik vroeg wakker en zie een appje: "bloed, zweet en twee gebroken ribben....maar ik ben 5de geworden". Ik denk dat hij een grapje maakt, maar al snel blijkt het tegendeel. Hij wuift het weg en zegt dat hij alleen een beetje moet opletten met tillen.
Die zaterdagmiddag gaat het toch niet zo heel goed en besluiten we naar de huisartsenpost te gaan. Daar begint een wellis/nietes spelletje of de ribben gebroken of gekneusd zijn.
Voor de behandeling maakt het niks uit...zijn organen lijken niet beschadigd. Met een zwaardere ontstekingsremmende pijnstiller naar huis.

Zondagnacht maakt mijn man mij wakker en zegt dat zijn pijnstiller niet werkt. Lichtelijk geïrriteerd (lees: we slapen al 1 1/2 jaar amper door in de nacht door ons jongste spruit) vraag ik waarom hij mij daarvoor wakker moet maken?? Ik geef aan dat opeens niet zomaar 1 pil niet werkt en hij besluit beneden nog extra paracetamol te slikken. Rond half vijf gaat echter de telefoon op mijn nachtkastje. Woonkamer belt! Mijn man geeft aan dat zijn vader bijna hier is en hij naar het ziekenhuis gaat, het gaat helemaal niet goed hem. Hij had het ziekenhuis gebeld, maar die kwamen hem niet halen omdat we net over de grens in Duitsland wonen. Ik was direct wakker en snelde mij naar beneden, wat ik daar aantrof. Hij kon nog amper lopen van de pijn, had hele hoge koorts, hij was helemaal nat van het zweet en kon amper nog ademhalen. Mijn twee kleine kindjes lagen nog in dromenland en ik kon dus niet mee naar het ziekenhuis. Niks is erger als je partner zo te zien vertrekken en dan maar te wachten op nieuws.

De dagen erna waren een rollercoaster. Mijn man had 41 graden koorts, ondanks de pijnstilling en morfine wilde deze niet zaken. De ontstekingswaarde in zijn bloed liepen iedere 4 uur veel te hoog op. Hij was helemaal niet bij bewustzijn te krijgen. Hij had een beginnende longontsteking waar hij antibiotica voor kreeg, maar bleek daar na 3 dagen allergisch voor te zijn (hij zat onder de grote rode uitslag met vochtophopingen). Ieder onderzoek, iedere scan leverde niks op, maar hij ging met stappen achteruit. Ik heb mij nog nooit zoveel zorgen gemaakt en zoveel angst gehad. Er was een moment, waarop de verpleging ging bellen voor een plekje op IC, dat ik dacht dat hij dood zou gaan. Dat is zo een beangstigend gevoel. Ik kon er gewoon niet bij dat ze niet konden vinden wat de oorzaak van zijn "problemen" waren, dat het niet van twee gebroken ribben kon zijn was duidelijk!

Uiteindelijk, 6 dagen na het ongeluk, dachten ze te weten wat het was. In zijn nek, waarschijnlijk door de klap met de helm, waren wervels verschoven en een zwelling ontstaan. Hierdoor kon zijn hersenvocht niet goed weg via de ruggenwervel (dit ververst zich namelijk - weer wat geleerd). Hierdoor werd de druk in zijn hoofd - op zijn hersenen dus - steeds groter. Met een ruggenprik hebben ze het teveel aan druk laten weg druppelen. Vanaf dat moment ging het met het uur zichtbaar beter met hem. Na een dikke week ziekenhuis mocht hij thuis verder herstellen....ik helemaal blij. Echter viel het mij zwaarder dan ik had verwacht. Hij was bij lange na de oude niet, hij was bijna 10 kilo afgevallen en had 0,0 energie. Als hij naar het aanrecht liep voor wat te drinken, moest hij een half uur bijkomen. Het heeft meer dan 2 weken geduurd voor hij weer een beetje de oude was. Nu, een krappe maand later, merk je wel dat hij sneller moe is...maar hij loopt hier zonder verdere gevolgen van weg.
Ongelooflijk....hij heeft een beschermengeltje wat ik heel graag zou willen bedanken.

Maar een heel verhaal.... je snapt natuurlijk wel dat er deze maand totaal niks SU gerelateerd uit mijn handen is gekomen. Gelukkig had ik wel nog een paar dingen die ik nog niet gepost had (die komen er dus nu aan) en ben ik weer met een paar mooie projectjes bezig.

Wordt vervolgt dus....